دایکوکوتن (یا دایکوکو) که معنی لفظی آن خدای سیاهی و تاریکی است، یکی از هفت ایزد بخت و اقبال ژاپنی است. برخی او را خدای ثروت می‌دانند و بعضی خدای خانه و خانواده (بویژه آشپزخانه).
دایکوکوتن در اصل شیوا خدای هندی است که در فرهنگ ژاپنی وارد شد و سپس به این نام و کیفیت محول گشت. علاوه بر آن این نام مرادف ماهاکالا در فرهنگ چینی و ژاپنی است، که نامی دیگر برای شیوا است.
دایکوکو به ثروت و کامیابی مربوط است و این سبب شد که سنت غریبی به نام فوکو – نوسوبی پدید آید. این سنت با این عقیده شروع کرد که اگر کسی از شخصیت‌های آسمانی (ایزدان و ایزدبانوان) دزدی کند، جوری که در حال دزدی دستگیر نشود، بختش باز می شود و خوشبخت میشود. با مرور زمان عادت دزدی از موجودات ایزدی در ژاپن بسیار رایج گشت.
بازار تُشی – نو – ایچی(«بازار پایان سال») که در معبد «اساکوسا کانُّن» برپا میشود، جایگاه عمدهٔ فروش و عرضهٔ چنین تصاویری برای جوینده‌های خوشبختی شد. دکه‌های بسیاردر شب جشن پایان سال باز و برپا میشود که تصاویری مانند دایکوکو و ماهاکالا می فروشند.
دایکوکو معمولاً با پوشش ژاپنی و سیمای مهربان و خندان و کلاه سیاه مسطحش تصویر میشود. وی معمولاً با گرزی طلائی، نشسته بر گونی برنج، و موش‌هائی در اطرافش نمایان میشود (موش‌ها نماد خوراک فراوان می‌باشند). تصویرهای دایکوکو در معبدهای تبت و چین نیز یافته شده است.
خدایان باستان 